วันอังคารที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2554

train of love, เรื่องราวความรักของเด็กน้อยกับการเดินทางเพียงลำพัง

การเดินทาง เชื่อว่าหลายๆคน ชอบการเดินทาง 
ชีวิต นั้นแสนสั้น ... 
จงใช้ชีวิตให้คุ้มค่า อย่าหยุด หากคุณหยุด ก็เหมือนกับการปล่อยชีวิตร่วงโรยไปกับกาลเวลา...

           ผมรักการเดินทาง การเดินทาง ก็เหมือนการใช้ชีวิต
     ตั้งแต่ผมยังจำความได้ เมื่อผมยังเด็ก ผมไม่ชอบการเดินทางเอาเสียเลย
   เดินทางเมื่อไหร่ ต้องทำให้ผมอดอาเจียนไม่ได้ จนผมได้ฉายาไอ้ขี้เมา [เมารถ ไม่รู้ เหมือนกันว่า ตั้ง    ฉายาให้เด็กอายุ ราวๆ 3-5 ขวบ ได้ไม่เข้ากับวัยเหลือเกิน เหมือนจะตั้งเผื่อโต อุ๊ย !! ไม่ใช่  55 ] แต่แปลกผมมักจะอาเจียนเฉพาะ รถยนต์ เท่านั้น นั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางในวัยเยาว์ของผม..

           การอาเจียนนั้น ทำให้ผมหมดความสนุกไปกับการเดินทางในแต่ละครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่าจนผมชินชากับการเดินทางเสียแล้ว
           ผมเคยมี ความฝัน อยากไปเที่ยวหลายที่่เหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็น ประเทศ ญี่ปุ่น เยอรมัน อังกฤษ สหรัฐอเมริกา แต่ถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีโอกาสได้ไปเชยชมซักที

           เพื่อนๆเคยเดินทางโดย ร.ฟ.ท  รึเปล่า ? หากใครรักการเดินทางแล้วละก็ ไม่ควรพลาดด้วยประการใดๆทั้งสิ้น  ครบทุกรส เปรี้ยว หวาน เผ็ด เค็ม มัน  หากจะให้ถึงที่สุด เดินทาง "คนเดียว"
          คนเดียว คำนี้ มันช่างดูเหงาเหลือเกิน  แต่ผมคิดว่ามันเหมือนกับการเผชิญกับอะไรบางอย่างที่เราไม่รู้ เพียงลำพัง ฟังดูแล้ว ก็น่าตื่นเต้นดีนะ  

           เมื่อวันปิดเถอมเล็กมาถึง วันที่ใครหลายๆคน ต่างเฝ้าคอย เชื่อว่า หลายๆคนก็คิดเช่นนั้น ผมได้วางแผนจะเดินทางไปกรุงเทพ เพียงลำพัง เมื่อคิดได้ ก็ปั่นจักรยานสุดรักไปสถานีรถไฟด้วยความไวต่ำ เนื่องจาก จักรยานนั้นผ่านอะไรกับผมมาเยอะ ไม่ว่า จะ หนี สุนัข [หมา] ถ้าหากใคร  เคยโดนสุนัขไล่แล้ว  ก็จะรู้ว่ามันตื่นเต้นแค่ไหนกัน เมื่อครั้งวัยเยาว์ ถือว่าเป็นเด็กซนคนหนึ่ง แต่ไม่ถึงกับออกนอกลู่นอกทาง ซึ่งความซนนั้น ทำให้ผมมีบาดแผลเยอะมาก เล่ามาซะยาวเหมือนจะออกนอกเรื่องไปไกล เอ้า !!  กลับมาเข้าเรื่องดีกว่า เมื่อผมจองตั๋วได้เรียบร้อยแล้ว เดินทางกลับบ้าน ลืมบอกไปว่าบ้านผมนั้นอยู่ จ. ลำปาง ซึ่งบ้านกับสถานีรถไฟนั้นห่างกัน ราวๆ 20 กิโลเมตร [ไกลจัง = = "] ซึ่งระยะทางนั้นก็ไม่อาจขวางกั้นความตั้งใจอันแรงกล้าของผมได้  

          เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่่นตั้งแต่ ตี 3 เนื่องจากความตื่นเต้นที่่จะเดินทางคนเดียว เด็กชายตัวเล็กๆ ผิวคล้ำ ผอมแห้ง ใส่แว่นหนาเตอะ ที่ต้องเดินทางเผชิญโลกกว้างในวัยย่าง 15 

          สถานีรถไฟ ปู๊น น ปู๊น น !!...
เวลา  8 .30  ผมเดินทางมาถึง สถานีรถไฟพร้อมจักรยานแสนรัก ด้วยความอิดโรย เนื่องจากคำนวนเวลาการเดินทางผิด  จริงๆแล้ว รถไฟออก 8.00 แต่วันนั้น  โชคดีของผม เนื่องจากรถไฟมาช้าเนื่องจากมีเหตุขัดข้องทางเทคนิคนิดหน่อย  ทำให้ผมรอดจาก การตกรถไฟไป ไม่งั้นมีหวัง ต้องอดเดินทางเป็นแน่